Uwierz, że możesz latać cz.2

Najbardziej bolą rzeczy, których nie zrobiliśmy.
Najbardziej bolą rany, które to my zadaliśmy...

                                                                    ***
W szkole właściwie nic się nie zmieniło. Godziny dłużyły się jak zawsze i strasznie się nudziłam.

Marcel nawet się przydawał. Ostrzegł mnie na sprawdzianie, gdy ściągałam w najlepsze, a nauczycielka właśnie zbliżała się do mojego biurka. Obudził mnie też na historii, gdy usnęłam pod wpływem wyjątkowo ,,ciekawego’’ wykładu na temat bitwy pod czymś tam.

Poza tym jego obecność była niezauważalna. Zjawiał się tylko wtedy, gdy groziła mi wpadka. Od teraz moje życie powinno być dużo prostsze, jeśli tylko z własnej głupoty się w coś nie wpakuję. Bo nadal posiadałam oczywiście wolną wolę.
- A może raczej niestety – podsumował Marcel, gdy dyskretnie mu o tym przypomniałam, kupując mnóstwo fast foodów.
Uderzyłam go łokciem w bok. Zaśmiał się triumfalnie.
- I tak nic mnie nie boli – powiedział z nieukrywaną satysfakcją.
- Zaraz wróci Sandra, lepiej, żebyś już znikał. Nie chcę, żeby uznała mnie za jakąś wariatkę, która mówi sama do siebie.
- Okej. Wpadnę do ciebie, gdy będziesz już w domu.
Kiwnęłam głową.

Zza rogu wyłoniła się postać niskiej, zbuntowanej dziewczyny w glanach i różowych włosach. Grzywka opadała jej na oczy i była tak zasłuchana w muzyce, że omal mnie nie ominęła.
- Halo, tu ziemia! – krzyknęłam. I tak nie usłyszała, więc pociągnęłam ją za rękaw w swoją stronę.
- Kurt Cobain jest dla ciebie ważniejszy od najlepszej przyjaciółki? – spytałam.
Zaśmiała się i zaczęła z przejęciem coś opowiadać, ale ja już jej nie słyszałam. Na końcu sklepu dostrzegłam Maćka, najprzystojniejszego chłopaka w szkole.
- On ma najpiękniejszy uśmiech w całej klasie. Co ja gadam, w całej szkole! – szepnęłam.
- Taaak, może jeszcze w całym województwie? – przewróciła oczami i wypluła gumę. – On nie jest taki, jak myślisz.
- Nie znasz go – powiedziałam chłodno.
- Ty też go nie znasz.
- Więc teraz go poznam. Lepiej się nie odzywaj, nie chcę sobie przed nim narobić obciachu. I zakryj tą koszulkę! On pewnie słucha jakiejś niezwykłej, alternatywnej muzyki, niedostępnej dla zwykłych śmiertelników…
Westchnęła.
- No, mała, wpadłaś… Będę przy tobie, żebyś się nie skompromitowała. Chociaż i tak uważam, ze nie warto sobie nim zawracać głowy…

Oczywiście nie posłuchałam bezpodstawnych ostrzeżeń Sandry. Dobrze zrobiłam, bo Maciek okazał się dokładnie taki, jak myślałam. I choć nie mogłam w to uwierzyć, zaprosił mnie na pizzę!
- Mam randkę! – powtarzałam przez całą drogę do domu, przeskakując radośnie kamienną ścieżkę. Czułam, że mogę latać.
- Przestań, zaraz nie wytrzymam! Poza tym naprawdę myślę, że nie powinnaś iść. On mi się nie podoba – wyznała Sandra, chrupiąc czekoladowe ciasteczka, które były - a raczej miały być - moim prezentem urodzinowym.
- Nie musi. Nie zaprosił ciebie, tylko mnie. I wiesz co? Zamierzam pójść. I tak nigdzie nie wychodzę od dobrych kilku miesięcy, a moje życie towarzyskie ogranicza się do oglądania kreskówek z Kacprem. Dość tego.
Widziałam, że chciała zaprotestować, więc ją uprzedziłam.
- To MOJE życie – powiedziałam. Pokręciła tylko głową i skręciła w swoją ulicę. Jeszcze długo słychać było oddalające się kroki, stukot grubych podeszw jej ciężkich butów i odniesionej porażki.
                                                                   ***