Dwie strony medalu

Mam grypę, a od wtorku testy -.-
No tak, nieszczęścia chodzą parami. Obiecajcie, że będziecie za mnie trzymać kciuki.

W dzisiejszych czasach podobno najtrudniej jest byś sobą. Jeśli to w ogóle możliwe.
                                                                
                                                                   ***
Oliwia szła po prawej stronie Marty. Uważała, aby stawiać kroki pół metra za nią, dokładnie tak, jak robiła to idąca po lewej stronie Dorota.
Wysokie, szalenie modne – i szalenie drogie – szpilki wbijały się w miękki grunt szkolnego podwórka.

Wytrzymam – powtarzała w myślach.

- Widziałam ostatnio świetną sukienkę – zaszczebiotała Marta. – Jasnoróżowa, ze śliczną jedwabną kokardką w pasie…
- Wow, gdzie? – spytała zaciekawiona Dorota.
- Zapomnij. Zakładam ja na czwartkową imprezę u Kuby – Marta szybko zgasiła błysk w oku przyjaciółki.
- No tak, impreza! – Dorota zerwała się na równe nogi – nie mam w co się ubrać!
-Dorka, a może ta tunika, w której byłaś w piątek? – spytała z udawaną troską Oliwia.
- Żartujesz?! Muszę iść do Kuby w czymś, w czym jeszcze nikt mnie nie widział.

Oliwia nie zareagowała. Wiedziała, że cokolwiek, w czym Dorota przyjdzie na tą domówkę, nie zrobi na Kubie żadnego wrażenia. Był jej dobrym kolegą i wyznał, że nie znosi ,,takich'' dziewczyn. Jak Marta i Dorota. No tak, tylko że on nie musi ich znosić siedem dni w tygodniu.

Przy kolacji Oliwia zachwalała zapiekankę mamy, która zawsze była – i będzie – ohydna. Nie budziło wątpliwości, że matka ma zerowy talent kulinarny i jej dań nie tknąłby nawet zdechły pies.
- Mamo, mogę w czwartek nocować u Marty? – zaczęła niewinnie, próbując przełknąć choć kęs tej okropnej zapiekanki. – Mamy klasówkę z gegry i obiecałam, że ją trochę podszkolę – mrugnęła. Imprezka w środku tygodnia na pewno nie byłaby entuzjastycznie przyjęta.
- No dobrze, ale naprawdę będziecie się uczyć, a nie oglądać telewizję? – mama uśmiechnęła się – pamiętaj, że w piątek jest szkoła. Odróbcie lekcje – zastrzegła, choć Oliwia wiedziała, że matka już zmiękła. Ufała córce. Żyła w przekonaniu, że wychowała ją na uczciwą i porządną osobę.
- Obiecuję – dziewczyna  z przerażeniem odkryła, że kłamanie wychodzi jej coraz lepiej. Odeszła od stołu, nawet nie spoglądając w stronę mamy.

Wbiegła do swojego pokoju i z ulgą zrzuciła z siebie okropny, różowy top. Wyciągnęła z szafy mocno spraną koszulkę Metalliki.
Zamknęła pokój na klucz i ze słuchawkami w uszach rzuciła się na łóżko. Włączyła ,,The end’’ Linkin Park i wsłuchała się w wibrujący głos Chestera Benningtona.
Nareszcie była sobą. Chociaż przez te trzy minuty, była sobą…
                                                                 ***

 ,,Świat nigdy się nie zmieni.
Trawa zawsze będzie zielona,
niebo - niebieskie.
Ludzie zawsze będą fałszywi
a ich spojrzenia tak ciężkie...''

Uwierz, że możesz latać cz. 5 (ost.)

Hej! Jak tam święta? Ja czuję, ze przytyłam jakieś 10 kg… ;D Od wirtualnego króliczka wielkanocnego dostaniecie dość długą, ostatnią już część opowiadania, a ja tym czasem zabieram się za pisanie czegoś nowego!

,,Nigdy nie przestawaj się uśmiechać, nawet jeśli jesteś smutny, ponieważ nigdy nie wiesz, kto może się zakochać w twoim uśmiechu.’’

                                                                   ***
Jaka ja byłam głupia! Okazało się, że Maciek od pół roku ma już dziewczynę, a mimo to umawiał się z innymi… Tylko, że Marcel zniknął, Sandra się obraziła, a mama… no właśnie, nic się nie zmieniła. Pracoholiczka, która nie wie nawet, jaki rozmiar buta nosi jej córka.

Usiadłam na łóżku i sięgnęłam po gitarę. Odkąd tata odszedł tylko ona tak naprawdę potrafiła mnie pocieszyć.
- Hej, nie przeszkadzam? – Marcel nieśmiało otworzył drzwi.
Rzuciłam mu się na szyję i zaczęłam płakać.
- Przecież tak naprawdę nie chciałam, żebyś odszedł – szepnęłam.
- Ja też nie chciałem. To ostatnia szansa.
Został ze mną, dopóki nie usnęłam.
On wiedział, kiedy śpię, a kiedy tylko udaję.

Mijały tygodnie, a wszystko układało się coraz lepiej. Marcel był wyjątkowo zdolnym uczniem, jeśli chodzi o grę na gitarze – trzeba przyznać, że było mu z nią naprawdę do twarzy – i cierpliwym słuchaczem, jeśli chodzi o moje użalanie się nad sobą. Przeprosiłam Sandrę i wszystko powoli wracało do normy.

- Nie wierzyłam, że kiedyś to powiem, ale nie jesteś taki głupi, na jakiego wyglądasz – przyznałam, kiedy Marcel zdradził mi techniki odstraszania komarów, które wyjątkowo dokuczały mi tego ciepłego wieczoru. Siedzieliśmy nad małym jeziorkiem kilka kroków od mojego domu. Mieliśmy oglądać zachód słońca, ale słońce dawno już zaszło i gdyby nie pięknie rozgwieżdżone niebo, byłoby całkiem ciemno.
Zaśmiał się, chyba nawet zarumienił. W jego oczach zauważyłam coś niezwykłego, nowego. A może to coś było w jego oczach od dawna, tylko nie potrafiłam tego dostrzec?

Widziałam, jak zbiera słowa i próbuje ułożyć z nich coś sensownego.
- Może kiedyś się urodzę – zaczął w końcu. – Ale nie będę cię znał ani nawet pamiętał. A ty… - westchnął. – tak bardzo chciałbym… być. Złapać cię za rękę, ale tak naprawdę... - głos mu się łamał. Zamilkł.
Czułam, że łzy napływają mi do oczu. Odwróciłam wzrok.
- Chyba położę się już spać. Jest dość późno – szepnęłam. Gardło miałam całkowicie zaciśnięte.
- Odprowadzę cię.
- Nie trzeba – wstałam, strzepnęłam piasek z kolan i zaczęłam iść w stronę domu. Kiedy się odwróciłam, jego już nie było. Już nigdy go nie było.
                                                                    ***

,,Być może dla świata jesteś tylko człowiekiem, ale dla niektórych ludzi jesteś całym światem…’’

Uwierz, że możesz latać cz.4

Łatwiej zakochać się, nie kochając, niż odkochać, kiedy się kocha.

                                                              ***
Nagle do kuchni weszła mama. Marcel zniknął jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
- Co się stało? Zapomniałaś czegoś? – spytałam.
- To dziwne, ale nie było żadnego spotkania… Próbowałam to wyjaśnić, ale pan Wojtek powiedział, że wcale do mnie nie dzwonił. Byłam pewna, ze słyszałam jego głos w słuchawce…
Mama zdjęła płaszcz i wstawiła wodę na herbatę.
- Jeśli chcesz, możesz już iść – powiedziała.
Westchnęłam.
Nie było sensu się teraz ubierać i malować, Maciek pewnie już dawno wyszedł, pewny, że go wystawiłam.

Wieczorem mama wyszła do sklepu. Przyszedł Marcel. A ja ciągle zastanawiałam się, po co ktoś miałby podawać się za szefa mamy, tylko po to, żeby ją wyciągnąć z domu.
Nagle wpadło mi do głowy pewne rozwiązanie. Smutne, ale realne.
- Marcel?
- Słucham.
- Czy dusze potrafią zmieniać głos…?
- No pewnie. Naśladowanie dźwięków przychodzi nam z dużo większą łatwością niż ludziom, którzy mają już ukształtowane struny głosowe.
Spuściłam wzrok. A jednak.
- Więc to ty – zaczęłam, spokojnym, poważnym tonem – więc to ty zadzwoniłeś do mamy. Ale po co? No tak… Przecież ja nie mogę się spotkać z Maćkiem, bo on ci się nie podoba. Tak jak Sandrze. Miałeś mi pomagać, a robisz mi takie świństwo! I jeszcze zachowujesz się, jakby nic się nie stało. Stało się. Widzę, że nie można na tobie polegać. Nie obchodzi mnie, kto cię przysłał i co się z tobą stanie. Wynoś się z mojego życia! Nienawidzę cię!
Chciał coś powiedzieć, ale milczał. Nie miał żadnych argumentów. Zniknął szybciej, niż się pojawił.
Rzuciłam się na łóżko i zaczęłam płakać. Czy nikomu na tym świecie nie można zaufać?
                                                         ***
,,Miłość jest to jakieś nie wiadomo co, przychodzące nie wiadomo skąd i nie wiadomo jak, i sprawiające ból nie wiadomo dlaczego.''
~ Luis Vaz de Camoes

Uwierz, że możesz latać cz.3

Ta część nie należy do zbyt emocjonujących, w przyszłych częściach trochę się rozkręcę ;D
Dlatego przygotujcie się na kilka lekkich zdań, które prawdopodobnie nie pozostaną na długo w Waszej pamięci.

Tymczasem ja męczę moją psychikę, zadając sobie pytania, do jakiego liceum pójść (a raczej do jakiego mnie przyjmą xd), czy złożyć podanie do tej szkoły, czy do tamtej, a może pójść do technikum… pewnie wszyscy już dawno wybrali. Ech.

                                                              ***
- Zmiana planów, zostajesz w domu – oznajmiła mama, wkładając płaszcz.
Zamrugałam z niedowierzaniem.
- Wypadło mi coś w pracy. Przypilnuj Kacperka – podbiegła i pocałowała go w policzek. – Jak będzie marudził, zrób mu kaszkę malinową.
Kacper zaklaskał. Wizja podwójnej wyżerki najwyraźniej bardzo mu się spodobała. Życzyłam mu z całego serca, aby w przyszłości nie mógł pójść na randkę z najprzystojniejszym chłopakiem w szkole, zmuszony do pilnowania rocznego dziecka razem ze swoim Aniołem Stróżem.

Właśnie, Marcel. Gdzie on się podziewał?

Odwróciłam się, a na brzegu blatu siedział ktoś, kto mógłby być właśnie powodem mojego zawału.
- Możesz dawać mi jakieś sygnały, no nie wiem… kaszleć? Chyba, że chcesz, żeby twoja ukochana podopieczna zeszła na serce.
- Hmm… Brzmi interesująco… - uśmiechnął się.

- Mamy problem – rzuciłam, wskazując Kacpra.
- Ty masz problem – odpowiedział.
- Nie, ja idę na randkę! – usiadłam bezradnie na kuchennym krześle. Zachowywałam się jak mała dziewczynka, przecież wiedziałam, że czasem trzeba po prostu zrezygnować ze swoich planów, poświęcić się w imię wyższego dobra. Kacpra…

Dlaczego wszystkie małe dzieci mają na imię Kacper? Czy ich rodzice nie zastanawiają się, że synek będzie miał w przyszłości dziesięciu kolegów o tym samym imieniu?

Kacper zaczął się śmiać, a ja nie miałam pojęcia z czego. Marcel robił przed nim głupie miny, ale przecież nikt go nie…
- On też cię widzi!
Marcel nie zareagował, a Kacper zaczął śmiać się jeszcze głośniej.
- Hej, czy ty mnie słyszysz?! – krzyknęłam.
- Za kilka lat i tak nie będzie niczego pamiętał – odparł Marcel, wzruszając ramionami – poza tym znam go z widzenia. Jego dusza miała pięćdziesiąt siedem lat, gdy się urodził.
- Wow. Kacperek jako pięćdziesięciolatek…
- No… był strasznym optymistą. Opowiadał, jakie kraje zwiedzi, gdy się urodzi. Gdzie będzie mieszkał, co sobie kupi… Nie mogę uwierzyć, że teraz jedyne co może powiedzieć to 'guga guga'.
Uśmiechnęłam się. Coraz bardziej lubiłam towarzystwo Marcela. Chociaż na pierwszy rzut oka bardzo się od siebie różniliśmy, nadawaliśmy na tych samych falach i mieliśmy podobne poczucie humoru.

Jednak to popołudnie nie było całkiem stracone…
                                                                           ***

,,Nie bój się cieni, one świadczą o tym, że gdzieś znajduje się światło.''
~ Oscar Wilde