Dwie strony medalu

Mam grypę, a od wtorku testy -.-
No tak, nieszczęścia chodzą parami. Obiecajcie, że będziecie za mnie trzymać kciuki.

W dzisiejszych czasach podobno najtrudniej jest byś sobą. Jeśli to w ogóle możliwe.
                                                                
                                                                   ***
Oliwia szła po prawej stronie Marty. Uważała, aby stawiać kroki pół metra za nią, dokładnie tak, jak robiła to idąca po lewej stronie Dorota.
Wysokie, szalenie modne – i szalenie drogie – szpilki wbijały się w miękki grunt szkolnego podwórka.

Wytrzymam – powtarzała w myślach.

- Widziałam ostatnio świetną sukienkę – zaszczebiotała Marta. – Jasnoróżowa, ze śliczną jedwabną kokardką w pasie…
- Wow, gdzie? – spytała zaciekawiona Dorota.
- Zapomnij. Zakładam ja na czwartkową imprezę u Kuby – Marta szybko zgasiła błysk w oku przyjaciółki.
- No tak, impreza! – Dorota zerwała się na równe nogi – nie mam w co się ubrać!
-Dorka, a może ta tunika, w której byłaś w piątek? – spytała z udawaną troską Oliwia.
- Żartujesz?! Muszę iść do Kuby w czymś, w czym jeszcze nikt mnie nie widział.

Oliwia nie zareagowała. Wiedziała, że cokolwiek, w czym Dorota przyjdzie na tą domówkę, nie zrobi na Kubie żadnego wrażenia. Był jej dobrym kolegą i wyznał, że nie znosi ,,takich'' dziewczyn. Jak Marta i Dorota. No tak, tylko że on nie musi ich znosić siedem dni w tygodniu.

Przy kolacji Oliwia zachwalała zapiekankę mamy, która zawsze była – i będzie – ohydna. Nie budziło wątpliwości, że matka ma zerowy talent kulinarny i jej dań nie tknąłby nawet zdechły pies.
- Mamo, mogę w czwartek nocować u Marty? – zaczęła niewinnie, próbując przełknąć choć kęs tej okropnej zapiekanki. – Mamy klasówkę z gegry i obiecałam, że ją trochę podszkolę – mrugnęła. Imprezka w środku tygodnia na pewno nie byłaby entuzjastycznie przyjęta.
- No dobrze, ale naprawdę będziecie się uczyć, a nie oglądać telewizję? – mama uśmiechnęła się – pamiętaj, że w piątek jest szkoła. Odróbcie lekcje – zastrzegła, choć Oliwia wiedziała, że matka już zmiękła. Ufała córce. Żyła w przekonaniu, że wychowała ją na uczciwą i porządną osobę.
- Obiecuję – dziewczyna  z przerażeniem odkryła, że kłamanie wychodzi jej coraz lepiej. Odeszła od stołu, nawet nie spoglądając w stronę mamy.

Wbiegła do swojego pokoju i z ulgą zrzuciła z siebie okropny, różowy top. Wyciągnęła z szafy mocno spraną koszulkę Metalliki.
Zamknęła pokój na klucz i ze słuchawkami w uszach rzuciła się na łóżko. Włączyła ,,The end’’ Linkin Park i wsłuchała się w wibrujący głos Chestera Benningtona.
Nareszcie była sobą. Chociaż przez te trzy minuty, była sobą…
                                                                 ***

 ,,Świat nigdy się nie zmieni.
Trawa zawsze będzie zielona,
niebo - niebieskie.
Ludzie zawsze będą fałszywi
a ich spojrzenia tak ciężkie...''