PM cz.2

Już drugi raz cieszę się, że mogę podzielić się z Wami częścią siebie.
W tej części opowiadanie wreszcie zacznie się rozkręcać^^

                                                                         ***
Miesiąc później:

Oswoiłam się już trochę z wiadomością, jaką rodzice zafundowali mi niecały miesiąc temu – człowiek, który mnie wychował, tak naprawdę nie jest moim biologicznym ojcem… Na początku byłam na nich wściekła, szczególnie na mamę. Ale potem uświadomiłam sobie, że ten fakt niczego w moim życiu nie zmieni, że kocham mojego tatę tak samo jak wcześniej, a nawet jeszcze mocniej.
Kiedy wróciłam do szkoły, rówieśnicy wydali mi się strasznie dziecinni. Ich teksty, popisywanie się i ten okropny Artur... Myślałam, ze nic nie wiedzą o życiu. I wtedy na dobre się zakochałam. On był taki mądry i dojrzały…

Nie mogłam tak czekać w nieskończoność. Musiałam działać.

 Postanowiłam przyłożyć się do matmy, żeby Jacek mnie zauważył. Było mi dosyć ciężko się skupić, kiedy miałam z nim lekcje, ale nadrabiałam wszystko w domu. Doszło do tego, że z matematyki byłam najlepsza w klasie. Wkrótce zbliżała się olimpiada matematyczna, a ja, jako prymuska z tego przedmiotu, zostałam wybrana do reprezentowania szkoły. Jacek miał mi dawać indywidualne lekcje dwa razy w tygodniu!

Zdobyłam II miejsce. Było mi coraz trudniej żyć bez tych spotkań z Jackiem. Jemu chyba też… Dwa tygodnie później nie zdążył omówić mojego sprawdzianu, dlatego zostałam chwilę po lekcji. Tak długo rozmawialiśmy, że szkoła zrobiła się już całkiem pusta. Jeszcze z nikim tak świetnie się nie dogadywałam, nikt nie rozumiał mnie wtedy lepiej niż on. Woźna nie zauważyła, że jesteśmy w klasie i zamknęła salę na klucz… Od razu zaczęliśmy krzyczeć i uderzać w drzwi, ale nikt nie usłyszał. W końcu poddałam się i zrezygnowana usiadłam na podłodze. Jacek usiadł obok mnie. Przez chwilę patrzyliśmy sobie głęboko w oczy… Jego wielkie, zielone oczy…

Usłyszałam odgłos spadającego wiadra, a po podłodze lała się stróżka wody z płynem. Zdziwieni spojrzeliśmy w stronę drzwi. Stał tam woźny, który usłyszał nasze dobijanie się do drzwi! Od razu doniósł o wszystkim dyrektorce. Próbowałam się tłumaczyć, ale bez skutku… Wezwano moją mamę, która zasłabła, widząc Jacka.
- Nic pani nie jest? – dyrektor podbiegł do niej i podał szklankę z wodą. Mama wstała.
- Ja… Jacek…? – wyszeptała.
Spojrzał w jej stronę.
- Marysia? Nie, to nie możliwe! Chyba nie jesteś matką Olgi?!
Byłam kompletnie zdezorientowana.
- Zaraz, to wy się znacie? – spytałam.
- To jest twój biologiczny ojciec… - oświadczyła mama.

                                                                       ***

Co będzie później... dowiecie się w swoim czasie ;D 
Ach, jak ja lubię trzymać Was w niepewności...^^